غمگنانه ولی واقعی

برنامه جمعه ۲۶ شهریور ۱۴۰۰ خدمت شما عارضم، می خوام توجه شما رو به این مورد جلب کنم که -اگر نمی‌دانستید بدانید که- متریال و ماده خام کار اینجانب همین اخبار و چیزهایی است که بعضی‌ها دیگه واقعاً نمی‌کشند که دنبال کنند و بخوانند و ببینند و اصلاً دیگه حال ندارند و به همین علت کلا بوسیده‌اند گذاشته‌اند کنار که البته این خودش خطری است عظیم، چرا که زمینه را برای گسترش اطلاعات غلط و ناصحیح و ناثواب و نالوطی و نارو زدن فراهم می کند و تا شما به خودت بیایی می بینی که ای داد و بیداد جامعه باور نادرستی پیدا کرده مثل این باور که «طالبان گوشت کم می خورند پس خوبند!‌» درستش این است که طالبان اگر گیاهخوار هم بشود باز هم بد است پیرو آن کشش و مغزی که می کشد اخبار این روزها را دنبال کند یا نه هم باید عرض کنم که حقیقت تلخ این که مغز آدم تا یه جایی می‌کشه بعدش هم دیگه نمی‌کشه این انتظارات به جای ملت در باره اینکه چرا طنز این روزها ناجی این برنامه و بنده نیست هم کاملاً درسته ولی من در این برنامه و پیش از این که بپردازم به موضوع برنامه -که همین مسائل روزمره ما قراره باشه -با کمال احترام، به شما مخاطبان پیگیر این برنامه می خوام اعلام کنم که من هم واقعا دیگه نمی کشم ولی آیا چشم بستن و زیر قالی پنهان کردن و برف ریختن روی همه چیزهایی که شما دیگر نمی‌کشید چیزی رو درست میکنه؟ من اعتقاد دارم که نه و بدینسان می‌خوام فراخوان بدم - یعنی فراخوان دادم - که شما هم اگر مثل من هر هفته نیم ساعت برنامه در یک رسانه جریان اصلی داشتی، این هفته وقت برنامه را به چی اختصاص می‌دادی و در چه موردی حرف می‌زدی؟ شما هم اگر مثل من بعد از بیشتر از ۳۰ سال کار در رادیو و تلویزیون و تئاتر و فلان و اینا، ۳۰ دقیقه تریبون داشتی، این هفته چه می‌گفتی؟ با پوزش از ذهن پراکنده این روزهای من، این شما و این هم تریبون من در خدمت شما