Czy szczęścia można się nauczyć? - dr Ewa Woydyłło-Osiatyńska

Badacze powołują się na naukowo udokumentowane dowody, że ludzie przynoszą ze sobą na świat albo szczęście albo nieszczęście (np. prof. Bogdan Wojciszke). Ja natomiast proponuję zastosować koncepcję rozwojową opartą na teorii uczenia się w połączeniu z koncepcją rozwojową Erika Eriksona (rozwijamy się do końca życia) oraz behawioralno-poznawczym modelem zmiany osobistej. Zresztą wspomniana obserwacja o pewnym „zapropgramowaniu” na szczęście lub nieszczęście nie przekreśla możliwości zmiany. Osoby o wrodzonych skłonnościach do negatywizmu (a więc nieszczęścia) nie tylko mogą, ale wręcz powinny (!) nauczyć się dążyć i osiągać jak największe przybliżenie szczęścia w swoim życiu. Szczęścia rozumianego jako spełnienie i realizacja swojego potencjału ku własnej dumie i radości oraz pożytkowi innych.